Szwajcaria – Informacje ogólne

RADIO. TELEWIZJA
Gdy Szwajcar włącza telewizor, dokonuje wyboru między trzema programami szwajcarskimi (w językach francuskim, niemieckim i włoskim) a programami z Niemiec, Francji, Austrii a na południu i Włoch. Dotyczy to również programów radiowych. Wprowadzenie telewizji (1953 r.) napotkało na znaczny opór Szwajcarów. Jako odwieczni konserwatyści podchodzą z nieufnością do wszelkich innowacji. Obecnie programy telewizyjne mają wysoki poziom i posiadają bogaty serwis informacyjny, choć ustępują pod tym względem telewizji francuskiej czy angielskiej.

OŚWIATA
Uczelnie szwajcarskie zdobyły renomę w XIX w., ale już w XX wieku straciły w znacznym stopniu światowy autorytet. Powodem stał się program decentralizacji oświaty. Tworzy ją w tej chwili 25 odrębnych systemów szkolnych. Kwestia ujednolicenia programu szkolnego postawiona została przed Szwajcarami w roku… 1882. Po raz pierwszy i ostatni. Z wynikiem oczywiście negatywnym. Szwajcaria posiada liczne szkoły prywatne. W zestawieniu nie tylko z ultranowoczesną pedagogiką skandynawską, ale też z systemami oświaty większości krajów europejskich — szkolnictwo szwajcarskie jest raczej tradycyjne. Dostęp na studia uwarunkowany jest otrzymaniem jednego z trzech typów matur: typ A — greka, łacina, typ B —łacina, język obcy, typ C — matematyka i nauki ścisłe.

Zurych - Uniwersytet
Zurych – Uniwersytet

Uczelnie. Jest ich obecnie dziesięć, z tego tylko dwie federalne (politechniki w Zurichu i Lozannie). Wysoki poziom powoduje, że studiuje tu wielu cudzoziemców. Na politechnice w Zurichu wykładał m.in. A. Einstein. Wyższe uczelnie borykają się z poważnymi trudnościami finansowymi, chociaż większość badań naukowych zamawia przemysł. Od 1952 roku istnieje Szwajcarski Fundusz Badań Naukowych.

KULTURA
Trudno mówić o specyfice kultury szwajcarskiej, ponieważ związana jest ona bardzo ściśle z kulturą państw sąsiadujących. Kultura szwajcarska nosi, przy poważnych różnicach regionalnych, charakter mieszczański. Podstawowy podział wyznaczają różnice językowe. Szwajcaria niemieckojęzyczna szczyci się: w literaturze nazwiskami Gottfrieda Kellera, Maxa Frischa i Fredricha Durrenmatta, w historii Jakuba Burckhardta, w psychologii — Carla Gustawa Junga, w malarstwie — Ferdynanda Hodlera, w muzyce — Artura Honeggera, a Szwajcaria francuskojęzyczna — Jana Jakuba Rousseau i panią de Stael, Le Corbusierem i wieloma innymi. Trudno jednak byłoby nazwać któregokolwiek spośród nich twórcą specyficznie szwajcarskim.
Szwajcaria okazała się natomiast nadzwyczaj gościnna dla obcych artystów, pisarzy i naukowców. Tworzyli tu Romain Rolland, T. Mann, Nietzche, Rilke i Courbet.