LUDNOŚĆ
Szwajcaria liczy przeszło 6 mln mieszkańców. Wśród nich aż 65% uważa niemiecki (a raczej jego szwajcarską odmianę — schwyzerdutsch) za swój język macierzysty, 18% frncuski, 12% włoski, a garstka licząca 0,8% używa retoromańskiego. Podział językowy i religijny nie pokrywa się z podziałem na kantony, co komplikuje w niemałym stopniu mozaikę szwajcarską. W ostatnich latach obserwuje się stopniowe wypieranie języka francuskiego na rzecz niemieckiego i włoskiego (napływ włoskich emigrantów i robotników).
Około 48% Szwajcarów wyznaje protestantyzm, 49% należy do Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Stolica kalwinizmu — Genewa, jest dzisiaj jedną z 6-ciu diecezji katolickich.
Więcej niż potowa ludności mieszka w miastach. W gospodarce narodowej zatrudnionych jest przeszło 3 mln pracowników, z czego 300 tys. w produkcji zegarków, 1,5 mln w przemyśle i rzemiośle, a 1,3 mln pracuje w usługach. Największe miasta to: Zurych (425 tys. mieszkańców), Bazylea (210 tys.), Genewa (175 tys.).

HISTORIA
Historię Szwajcarii cechuje partykularyzm i uniwersalizm. Kraj posiadał naturalną barierę obronną w postaci Alp. Z drugiej zaś strony opanowanie przełęczy alpejskich stanowiło pokusę dla ewentualnego zdobywcy.
Helwecja (nazwa pochodzi od głównego plemienia celtyckiego) została zawojowana przez Rzymian równocześnie z Galią. Podział kraju między poszczególne szczepy germańskie ukształtował dzisiejsze obszary lingwistyczne. Dialekt Alamanów dał początek obecnemu „schwyzerdutsch”, a na wpół zromanizowani Burgundowie przyjęli francuski. Tam gdzie utrzymła się łacina panuje dzisiaj włoski lub retoromański.
Aż do XIII wieku pozostawała Szwajcaria we władaniu obcych potęg. Najpierw byli to Frankowie, później Karol Wielki, po rozpadzie jego cesarstwa — król Burgundii, a następnie (od 1033 r.) cesarz niemiecki. Godzina niepodległości szwajcarskiej wybiła wraz z osłabieniem Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W 1291 r. trzy górskie kantony: Uri, Schwyz i Unterwalden zawarły wieczyste przymierze przeciwko Habsburgom. Stało się to fundamentem Federacji Szwajcarskiej (1 sierpień — data podpisania przymierza jest świętem narodowym). Walka z Habsburgami trwała aż do 1386 r. (zwycięstwo pod Sempach).
Po raz pierwszy uzyskała Szwajcaria oficjalne uznanie swej niepodległości dopiero w traktacie westfalskim (1648r.). W międzyczasie przymierze podpisało dziewięć następnych kantonów. Powstawanie Konfederacji było burzliwym i skomplikowanym procesem. Nie brakowało w nim wojen domowych i wspólnych zwycięstw. Najświetniejsze z nich rozbiło potęgę Księstwa Burgundii.
Wolne miasta (Berno, Zurich, Lucerna) przyłączyły się do Konfederacji w początkowym okresie jej istnienia. Większość kantonów musiała wywalczyć swoje wyzwolenie siłą. Konfederacja powiększała się również drogą podbojów (przyłączono w ten sposób dzisiejszą Szwajcarię włoskojęzyczną i część francuskojęzycznej). Tam gdzie miecz nie pomagał, Szwajcarzy dokupywali wioskę po wiosce. Konfederacja pozostała do końca XVIII w. luźną mozaiką gmin góralskich, miast rządzonych przez patrycjat i terytoriów sprzymierzonych (Genewa).
Neutralność szwajcarską przypieczętowała największa klęska wojenna Helwetów pod Marignan (1515 r.). Wojska szwajcarskie na wezwanie papieża walczyły z Franciszkiem I nie bez nadziei na własne korzyści terytorialne. Doradcą Szwajcarów, tym, który wywarł decydujący wpływ na porozumienie między kantonami (pokój w Stans 1481 r.), był inspirator idei neutralności — mnich Mikołaj z Flue (kanonizowany w 1948 r.!). Szwajcarzy po tej klęsce zrezygnowali z ekspansji terytorialnej.