Sąsiadujące z nimi Alpy Lepontyjskie (zwane też Alpami Tessyńskimi) są znacznie niższe (Monte Leone 3561 m n.p.m.). Doliny południowe sięgają głęboko na północ zwężając i obniżając główne pasmo. Dzięki temu wpływy klimatyczne, florystyczne i kulturalne docierają dolinami na obszar Alp Północnych. Najważniejszą z tych dolin jest szeroka Valle Maggiore dochodząca koło Locarno do jeziora Maggiore. W swojej dolnej i najbardziej atrakcyjnej części zwana jest „Riwierą”. Grupa św. Gotharda stanowi zwornik kompleksu alpejskiego i rezerwuar wodny Europy (źródła Rodanu, Renu, dopływy Padu i Dunaju). Otaczają ją z wszystkich stron przełęcze. Przełęcz św. Gotharda (2112 m n.p.m.) umożliwia przejście przez Alpy. Drogę kołową zbudowano przez przełęcz już w 1832 roku, tunel natomiast w 1882 r. Przełęcz wyznacza również granicę włoskiego obszaru kulturowego.
Do Alp Tessyńskich przylegają, zbliżone do nich charakterem, Alpy Lugańskie (Południowe), rozciągające się między jeziorami Maggiore i Como. Położone na granicy Alp jeziora Insubryjskie (kraina Stottoceneri) skupiają na swych brzegach miejscowości kuracyjne i wypoczynkowe o światowej sławie. Na wschód od masywu św. Gotharda, za przełęczą Lukmanier Pass (1917 m n.p.m.), znajduje się silnie zlodowacona grupa górska Adula (Rheinwaldhorn 3348 m n.p.m.). Odwadniana jest od strony północnej i południowej przez dopływy Renu.
Są tu ważne przejścia górskie. Przełęcz św. Bernarda (2063 m n.p.m.) łączy Tessyn z doliną Tylnego Renu a przełęcz Splugen (2217 m n.p.m.) prowadzi nad jezioro Como.

Na wschód od przełęczy Splugen i doliny Renu rozciągają się pasma Alp Retyckich. Dzieli je na pół dolina Engadynu (Inn). Południową część Alp Retyckich przedziela przełęcz Bernina (2330 m n.p.m.). Na wschód od przełęczy Bernina leży Szwajcarski Park Narodowy.
Dolina Engadynu, jedna z najpiękniejszych krain dolinnych, nosi piętno erozji lodowcowej (zaostrzenie profilu zboczy, liczne jeziora polodowcowe). Odwadniają ją rzeki Maira i Inn. Specyficznym dla Engadynu zjawiskiem jest wiatr dolinny tzw. Maloja.
Północna część Alp Retyckich składa się z grupy Albula i potężnej krainy wysokogórskiej Silvretta (najwyższy szczyt Stella — 3406 m n.p.m.). Przez przełęcz Albula, która dzieli tę część Alp, biegnie szosa i kolej (tzw. „retycka”). Tunel pod przełęczą ma 5,9 km długości. Punktem węzłowym tego ważnego szlaku jest miejscowość Thusis (tu łączy się kolej retycka z drogami prowadzącymi przez przełęcz Splugen do Włoch a przez San Bernardino do Tessynu). Od zachodu przylega do grupy Albuli kraina górska Aroser Rodhan ze znanymi ośrodkami sportów zimowych Davos i Arosa.
ROŚLINNOŚĆ
Ze względu na piętrowe rozmieszczenie zjawisk klimatycznych roślinność na terenie Szwajcarii wykazuje również piętrowość.
Naturalne strefy roślinności.
Strefa pagórków. Najcieplejsza. Niewysokie zbocza są przeważnie zajęte pod uprawę. Rosną tu drzewa owocowe, uprawia się kukurydzę, zboże, tytoń, warzywa.
Strefa górska. Na północ od Alp rozpowszechniony jest las bukowy, ponadto jesion, wiąz i las świerkowy. Wyżej sady ustępują łąkom i pastwiskom.
Strefa subalpejska. Przeważa tu świerk i sosna czerwona. Spotyka się również modrzew i cis. Górna granica lasu biegnie około 1000 metrów poniżej obszaru wiecznych śniegów.
Od strefy alpejskiej do szczytów. W najniższej części rosną rododendrony i karłowate sosny, wyżej rozciągają się hale, po nich następuje strefa wiecznych śniegów.