WOJSKO
Każdy obywatel Szwajcarii od 20 do 50 roku życia podlega służbie wojskowej. Nawet zadeklarowany pacyfista musi się przyczynić do podniesienia obronności kraju. Kobiety nie podlegają służbie wojskowej. Neutralna Szwajcaria nie posiada stałej armii, tylko tzw. armię milicyjną. Nie ma w niej stopni wojskowych powyżej brygadiera. Generała na wypadek wojny mianuje Rada Federalna. Kadry zawodowe składają się z instruktorów i dozorców magazynów sprzętu. Armia szwajcarska przeżywa obecnie poważny kryzys. Powstaje problem, czy w takiej formie organizacyjnej może spełnić swoje zadanie wobec coraz bardziej skomplikowanej techniki militarnej.

SZWAJCARIA A ŚWIAT
W chwili zakończenia drugiej wojny światowej neutralność szwajcarska nie cieszyła się zbyt dużą popularnością w wymęczonej walką Europie. Jednak, mimo nacisków, Szwajcarzy odmówili wstąpienia do ONZ. Trzydzieści lat po wojnie stanowisko w tej sprawie zostało nieco zmienione. Dały się słyszeć głosy, że przedstawiciel tego kraju powinien brać udział w pracy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rząd dawno już dostrzegł potrzebę przystąpienia Szwajcarii do ONZ, ale większość społeczeństwa jest temu przeciwna. Na razie Szwajcaria jest tylko członkiem organizacji współpracujących, czy działających pod egidą ONZ. W Genewie w wielkim Pałacu Narodów, znajduje się europejska siedziba ONZ. Mieszczą się tu również centrale wielu organizacji o zasięgu światowym: Międzynarodowe Biuro Pracy, światowa Organizacja Obrony Praw Intelektualnych itd.
Aparat służby dyplomatycznej zaczęła Szwajcaria rozwijać dopiero po 1956 roku. Podjęła się mediacji w czasie kryzysu sueskiego, współpracowała przy nadzorze rozejmu w Korei, popierała finansowo mediację ONZ w sprawie cypryjskiej. Jako państwu neutralnemu powierzane są jej misje zaufania. Pełniła rolę przedstawiciela 20 państw na Kubie. Szwajcaria bierze też poważny udział w akcjach pomocy dla krajów Trzeciego świata. W Europie należy do większości istniejących organizacji gospodarczych.
SZWAJCARIA A POLSKA
Szczególne więzy łączą Polskę ze Szwajcarią. Kraj o wyjątkowo burzliwych i tragicznych dziejach związany jest więzami historycznej przyjaźni z europejską oazą spokoju. W Solurze znalazł schronienie Kościuszko. Hufiec Święty — oddział powstańców listopadowych, którzy wymaszerowali na pomoc rewolucjonistom niemieckim — został internowany w Helwecji. Szwajcarię opiewali nasi wielcy romantycy. Adam Mickiewicz był wykładowcą literatury rzymskiej w Lozannie (1838 r.). Słowacki zaś od 1831 do 1836 r. przebywał w Szwajcarii. Hrabia Władysław Plater stworzył ośrodek kultury narodowej w Rapperswilu. W Muzeum rapperswilskim pracował jako bibliotekarz Stefan Żeromski.
Działali tu i organizowali się socjaliści i socjaldemokraci polscy. W 1915 r. Henryk Sienkiewicz stworzył w Lozannie jeden z ośrodków politycznych nieistniejącej Polski. Tu pertraktowano z przedstawicielami państw zachodnich w sprawie jej dalszych losów. Absolwent politechniki w Zurychu Gabriel Narutowicz został pierwszym prezydentem Polski. Ignacy Paderewski prowadził działalność polityczną przebywając w swej rezydencji w Morges.
W czasie drugiej wojny światowej internowanych było w Szwajcarii 12 tys. żołnierzy polskich na ogólną sumę 91 tys. żołnierzy internowanych w pozostałych krajach alianckich. Warto też wspomnieć o emigrancie polskim, po powstaniu listopadowym, który założył świetną fabrykę zegarków znanych pod marką „Patek”. Żyje natomiast Kudelski — producent światowej sławy magnetofonów „Magra”.
Szwajcaria nawiązała stosunki z PRL jako jedno z pierwszych państw europejskich. Aktywnie działa polska placówka w Genewie, która pełni rolę naszego przedstawicielaw organizacjach międzynarodowych. Ambasada Polska znajduje się w stolicy kraju — w Bernie. Łączą nas ze Szwajcarią żywe stosunki gospodarcze. Zakłady H. Cegielskiego w Poznaniu produkują we współpracy z firmą Sulzer i na jej licencji, znakomite i znane na całym świecei silniki okrętowe. Współpracuje też ze Szwajcarią polski przemysł farmaceutyczny.